Merry Christmas

Wij wensen al onze familie, vrienden, kennissen, buren, huizenruilers, wandelvrienden en iedereen die onze verhalen leest over onze reizen een heel mooi kerstfeest en de allerbeste wensen voor het nieuwe jaar.

Voor ons was 2010 een topjaar. We hebben genoten van alle landen die we bezochten , de avonturen die we beleefden enalle lieve mensen die we mochten ontmoeten.

Thanksgiving in Seattle

Daar gingen we dan vanuit Vancouver, uitgezwaaid door Rosemary met de bus richting Seattle.

Na 1,5 uur stopte de bus bij de grens en de Chinese chauffeur verzocht ons uit te stappen en met alle bagage naar de douane te gaan om de grens over te steken naar de VS.

Hele relaxte mensen die douaniers. Tijd genoeg voor een praatje en een geintje (terwijl er nog 20 mensen in de rij staan te wachten) Wij lazen op internet dat de controles aan de grenzen verscherpt waren, maar dat viel nogal mee.

Wij zijn al heel wat grenzen gepasseerd, maar we hadden nog nooit gehoord van verschillende types snuffelhonden. Het is verboden om fruit in te voeren en vlees in de VS. Er was een speciaal getrainde hond om fruit op te sporen, verder uiteraard eentje voor drugs en een voor geweren.

We kregen een visum voor 3 maanden. (kosten $6,-)

2,5 uur later arriveerden we op Seattle busstation. Lee had gemaild dat hij een bordje met onze namen bij zich had en hij zou een gele baseballpet dragen. Wij herkenden hem direct, dus konden meteen kennismaken. Hij bracht ons naar zijn huis in Nort Bend waar zijn vrouw Diane druk bezig was met de enorme kalkoen en de rest van de stuffings.

Nog 4 vrienden arriveerden en het Thanksgivingdiner kon beginnen.

Het was heerlijk maar 9 kg kalkoen wegwerken is wel wat veel van het goede.

De vrienden van Lee en Diane bleken allemaal kampeerders te zijn (van het grotere caravansoort) dus konden ze ons precies vertellen hoe kamperen werkt in de VS (voor het geval dat we een lange trektocht gaan maken door dit immens grote land)

We bleven 3 nachten logeren in North Bend en werden goede vrienden met Lee en Diane.

Zij zijn beide ingenieur bij Boeing die heel wat vestigingen heeft in dit deel van de VS.

We bezochten een wineestate, waterval, de binnenstad van Seattle en het Flightmuseum in Seattle.

Was een bijzonder leuk weekend. Lee en Diane wonen in de bossen en bijna elke dag komt er wel een kudde elken langs. (zie dierenfoto's)

Seattle leek veel op Vancouver. Een niet te groot centrum met de gezellige Pikeplace en een lange boulevard met veel restaurants en uitgaansgelegenheden.

Seattle (de meest noord-westelijk gelegen stad van de VS ligt ook prachtig aan de oceaan met vele innlets)

Weer terug in Coquitlam was het erg rustig in huis. Claus en Rosemary zitten nu in Australië met 33 gr. Maar wij vermaken ons prima.

We hebben 5 prachtige zonnige dagen gehad zodat we nog een keer de kans hadden om naar Hells gate te gaan. Dit is een lift die over de canyon gaat (alleen s'zomers) maar de rit ernaar toe is ook erg mooi. Onderweg in Harrison Springs kochten we een nieuwe kerststal (blauw houtsnijwerk)

Op een heldere dag reden we naar Mount Seymour, een mooie rit waarbij je goed kon zien waar de sneeuwgrens lag. Er lag al bijna een meter sneeuw en er werd druk geskied en vooral gesnowboard door de jeugd. Wat dat betreft heeft dit stuk van Canada alles; bergen met sneeuw om te skiën en s'zomers te klimmen, inletts om te varen, duiken en zwemmen en vissen (ook op krab en kreeft) Nationale parken om te kamperen en de trails te wandelen, Vancouver Island met de walvissen en de zalmen, het is er allemaal in overvloed. Toch ontmoeten we mensen die iets missen en terugverlangen naar Europa. Ze missen een stuk cultuur, sfeer en zijn jaloers op onze oude steden met architectuur die teruggaat tot de 15^e eeuw. Maar ja je kunt niet alles hebben.

Oude gebouwen zijn hier er hier nou eenmaal niet veel omdat alles van hout wordt gebouwd en in dit natte klimaat niet lang leeft en dit stuk van Canada pas sinds de 19^e eeuw bewoond is.

Fort Langley is zo'n plaats waar eigenlijk de eerste handelspost van de Engelsen werd gevestigd in 1827 aan de Fraser river. Dit was de hoofdstad van het toenmalige British Columbia. Aan dit plaatsje is weinig veranderd.

Het oude fort staat er nog en de kerk en kerkhof zijn gerestaureerd. Heel sfeervol plaatsje met 2 musea en leuke winkeltjes.

Net als in Nederland is de sale hier begonnen. Het prijsniveau is ongeveer gelijk aan NL alleen elektronica is soms goedkoper. Het is alleen een hele toer om de prijs uit te rekenen.

Eerst de normale verkoopprijs, daar gaat dan 50% vanaf, van het bedrag wat overblijft soms nog 20% en dan moet je daar de HST (BTW) weer bijtellen. Dus uit het hoofd is het zelfs voor Ad even tellen.

Zeearenden en Inuitkunst

Dat de zalm een heel belangrijke rol speelt in de natuur van Canada daar zijn wij inmiddels wel achter.

De beren zijn voorlopig verdwenen van het toneel. Zij hebben hun buik rond gegeten aan de zalmen die terugkwamen naar hun geboortekreek en liggen nu te snurken in hun holen. Dat is mooi dan kunnen wij rustig wandelen in de natuur want het lijkt mij toch niet zo'n prettige ontmoeting.

Van de week zijn we richting Harrisonriver gereden. Zondag was daar een activiteit om te vieren dat de Eagles terugkwamen voor de winter. Omdat wij liever niet met al die mensen samen vogels kijken (want dan zien we niks) gingen we een dag later.

We vonden een schitterende golfclub aan de rivier met hoge bomen. Dit enorme perceel was van een familie, al 150 jaar. Hun woonhuis was nu Rowena's Inn waar je kunt highteaen, ernaast lag een heel gezellig restaurant waar we lunchten.

Het was waanzinnig koud, we hadden niet zo'n beste dag uitgezocht. Het was dik onder nul, geen zon en met een Poolwind die je de adem benam en tranen die over je wangen lopen, maar we hebben ze gezien. Zwanen, div. soorten eenden, zeearenden en andere enorme roofvogels zitten zalm te eten in de rivier of op je neer te kijken vanuit de hoge bomen. Wat een schitterende gezicht.

Omdat het de volgende dag zonnig was hebben we de reis nog een keer gemaakt. Dat scheelt toch wel veel als je meer licht hebt. Daar sta je dan tussen professionele fotografen met camera's met telelenzen om U tegen te zeggen. Maar ik ben niet ontevreden over het resultaat als je nagaat dat de afstand best behoorlijk is.

Wat ook een bijzondere activiteit was: het Fraser river discovery center in Vancouver.

De Fraserriver is een grote rivier die hier vlakbij stroomt en hierin komt nog steeds de Steur voor. (Ja inderdaad, die in Rusland wordt gevangen voor de kaviaar, hun eitjes)

Deze vis stamt al uit het Dinosaurustijdperk, kan 100 jaar worden en 6 meter lang.

Helaas ook hier weer milieuproblemen, al die giftige stoffen die in de Fraser komen komen ook in de Steur. Het bijzondere aan deze enorme vis was dat hij geen bek heeft maar een soort stofzuigbuis waar hij de bodem mee afzuigt op zoek naar voedsel.

Het is nu echt winter. In het oosten van Canada liggen de temperaturen al -25C en in British Columbia waar wij wonen was het van de week de koudste dag sinds mensenheugenis.

Zeer ongebruikelijk die kou zegt men. (hebben we dat niet eerder gehoord het afgelopen jaar als we in een land waren?)

Vanmorgen toen we opstonden lag er een aardig pak sneeuw. Omdat onze wijk op een heuvel ligt, moet je eerst naar beneden rijden en dat is aardig steil omlaag dus dat doen we maar effe niet.

Vorige week hebben we de eigenaren van dit huis Claus en Rosemary opgehaald van het vliegveld. Bijzonder aardige mensen die ons constant voorzien van tips, krantenknipsels voor uitjes enz.

Gisteravond zijn we met hun uit eten geweest in een typisch Frans restaurantje in Vancouver, was erg gezellig en lekker.

Wat eten betreft kun je hier je hart ophalen. In de supermarkten is natuurlijk alles te koop wat je maar kunt bedenken en daarnaast zijn er zoveel restaurants dat kiezen moeilijk wordt. (Thais, Vietnamees, Chinees, Kantonees, Japans, Koreaans, Mongools, Oekrains, Frans, Duits, Nederlandse pannenkoeken en veel Hamburgerzaken)

In het huis van Claus en Rosemary hangt veel Inüitkunst. Dit zijn prenten, houtsnijwerk, snijwerk in been, totempalen, gevlochten manden en maskers van stammen uit Canada die hier Aboriginals worden genoemd, dus de oorspronkelijke bewoners. Rosemary heeft ons er al veel over uitgelegd.

Wat weten wij toch weinig over dit deel van de wereld. Er zijn hier dan wel geen culturele bezienswaardigheden die ouder zijn dan 150 jaar maar hier wonen natuurlijk al vele eeuwen mensen zoals de Inüit (Eskimo, maar die naam mogen we niet meer gebruiken) en Indianen.

Er was een veiling in Vancouver met deze kunst en het was heel interessant om dat eens te bekijken, vooral voor de maskers werden hoge bedragen betaald en er was publiek uit de hele wereld.

Vanavond gaan we naar een fotovoorstelling over Marokko (Als we door de sneeuw kunnen) en morgenavond is er weer muziek in het koffiehuis.

Zaterdagmorgen brengt Rosemary ons naar het busstation in Vancouver waar de Greyhoundbus ons naar Seattle brengt. Hier worden wij opgewacht door een Amerikaans stel die ons hebben uitgenodigd voor een logeerpartij in hun huis ten oosten van Seattle.

Zij vieren die avond Thanksgiving (wat eigenlijk donderdag is) Dit schijnt in de VS zeer uitgebreid te worden gevierd. Er komen nog 6 mensen en als je het menu bekijkt wordt het een groot festijn.

Alleen de kalkoen weegt al 9 kg. Wat een belevenis om dit mee te mogen maken en wat een ongelofelijke gastvrijheid om wildvreemde mensen (wij) hiervoor uit te nodigen.

De mensen zijn hier zo aardig en gastvrij dat je er soms stil van wordt. Daar kunnen wij Nederlanders nog wat van leren.

Zo wordt de Pasakker nog internationaal, want al die mensen komen misschien ook weer eens naar Someren.......

The Dutch will never forget

11 november 2010 was het Remembranceday in Canada. Op deze (vrije dag) voor de meeste mensen worden alle gevallen militairen herdacht uit de Koreaanse oorlog en WO I en II en verder alle gesneuvelde militairen in landen waar Canada vredesmissies naar heeft gezonden.

De belangstelling voor deze herdenking was massaal. In elke stad is eenVeteranenpark waar kransen werden gelegd bij het oorlogsmonument, toespraken werden gehouden, kanonschoten en de last post werd gezongen en kwamen er vliegtuigen over naeen minuut stilte.

s'Avonds op het journaal werd er uitgebreid bij stil gestaan. Na enkele interviews met stokoude veteranen uit de 2^e WO en met enkele moeders van gesneuvelde militairen in Afghanistan werden alle 150 gevallen soldaten in Afghanistan met foto, naam en rang op tv herdacht.

In de Vancouver Sun stond een grote advertentie van the Kingdom of the Netherlands met als titel:

'The Dutch will never forget, Canadian veterans are our true heroes'.

Meer dan 7600 Canadese militairen zijn gestorven voor onze vrijheid in de laatste 9 maanden van de oorlog 40-45. Dat de band tussen Nederland en Canada heel speciaal is blijkt verder uit de tekst van de advertentie. Wij merken ook wel dat Hollanders hier graag geziene gasten zijn.

Mensen zijn hier in het algemeen heel vriendelijk en beleefd, ook in het verkeer. Iedereen rijdt heel rustig en gedraagt zich heel kalm. Geen getoeter, geen knipperende lichten of andere gebaren.

Wij vermaken ons uitstekend. We hebben al weer heel wat ondernomen de laatste tijd.

Musical 'The sound of Music', Botanical gardens, Chinatown, Granville Island, Lezing over ijsberen,

Muziekavond met een band, terugkeer van de zalmenbraderie en nog veel meer.

Het weer is niet meer zo best. Het regent al weer 2 dagen, dus moeten we ons binnen vermaken.

We gaan ons morgen aanmelden als lid van de fitnessclub en het overdekt zwembad.

Woensdag komen de huiseigenaren van dit huis tijdelijk terug naar Canada en kunnen we kennismaken. Vanavond krijgen we visite van een Nederlandse emigrant die al sinds zijn 25^e in Australië en Canada woont.

Hij geeft als vrijwilliger skiles in Whistler waar het skiseizoen eind van deze week wordt geopend. Er ligt al 70 cm sneeuw. Er wordt hier een heel koude winter voorspeld met veel sneeuw, dus we zijn benieuwd en wachten rustig af.

Groot, groter, het grootst

Ongelofelijk wat er veel kan gebeuren in een korte tijd. Een paar weken geleden zaten we nog in onze Enjoy, waar je amper met z'n tweeën tegelijk kunt bewegen en nu wonen we in een huis waar je elkaar kwijt kunt raken. Heerlijk die ruimte, niet alleen binnenshuis maar vooral buiten de deur.

De wegen zijn breed, supermarkten enorm, parkeerterreinen groot, bergen hoog, natuurparken enorm, bomen hoog, auto's en campers groot, vrachtwagens, treinen en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Wij vinden onze Enjoy super, maar dat is hier maar een piepkleintje en onze nieuwe auto die we besteld hebben (Nissan Pixo) daar lachen ze hierom. Maar als je dan verteld dat ie maar 1 op 22 loopt dan gaan de wenkbrauwen omhoog. Het is maar goed dat de benzine hier goedkoop is want we rijden toch aardig wat km. Coquitlam ligt ongeveer 35 km van het centrum van Vancouver, maar voor je goed en wel in de stad bent, ben je toch gauw 45 min. onderweg.

We hebben al weer van alles ondernomen deze week. We hebben enorm geluk met het weer, we hebben 3 zonnige dagen achter elkaar gehad, dus dat was super.

We hebben een prachtige tocht gemaakt naar Harisson Springs, een groot gletsjermeer omringt door bergen met minerale bronnen. (Helaas geen foto's gemaakt, SD kaartje in computer laten zitten)

Verder de Vandusen Botanical garden, prachtige tuin in herfstkleuren. Verder tocht langs de innlets ten noorden van Vancouver met schitterende uitzichten over de stad. Vancouver is duidelijk een van de mooiste steden ter wereld. Overal uitzichten over het water. Waar je ook kijkt bergen op de achtergrond en huizen met uitzichten waar je akelig van wordt. Toch lijkt het niet zo'n kunst om hier een huis te bouwen. Eerst een betonnen fundering en daarna bouwen ze een skelet van hout (soort chipwood) en dat wordt bekleed met isolatiemateriaalmet daar bovenop gekleurde brede schroten.

Vandaag zijn we weer richting Whistler gereden omdat de uitzichten met dit prachtige weer heel wijds zijn. Maar we kwamen niet ver want het werd onderweg bewolkt. We bezochten het Porteau Covepark, waar duikers ons hun foto's lieten zien van hun duik in het ijskoude water. Ernaast was een RV park (Recreational park of gewoon camping). Wat een plaatsen aan het water en ze krijgen 45 ampère elektriciteit, dan hoef je niet bang te zijn dat je de zaak overbelast. Gigantische campers met uitschuifbare dinettes (soort serre)

Van de week kwamen we thuis van een tochtje, liepen er 2 coyotes in onze straat. Dit zijn wilde en best gevaarlijke dieren. Verder was er ook al een beer met 2 jongen in een tuin opgedoken (hebben ze verdooft en terug in de natuur gezet) Gelukkig voor de beren komen de zalmen elk jaar terug in de rivieren en kunnen ze zich helemaal vet eten voor ze aan hun winterslaap beginnen.

Op de voorpagina van de plaatselijke krant stond een prachtige foto van een beer met een grote zalm in z'n bek. De fotograaf had 3 uur zitten wachten op deze plaat, maar dat was het wachten meer dan waard.

Afgelopen zaterdag was het Halloween. Huizen zijn dan versierd met skeletten, lampjes, spinnenwebben en uiteraard pompoenen die mooi zijn uitgesneden. Mensen lopen verkleed rond en kinderen komen om snoep bedelen aan de deur.

Krabben, zeehonden en zalmen

Afgelopen zaterdagmiddag waren we uitgenodigd bij Wally en Nancy. Werkten beide in het onderwijs.

Wally was eigenlijk al jaren met pensioen maar was teruggevraagd op school omdat er een tekort aan begeleiders was. Heel aardige mensen die je als wildvreemde ontvangen of ze je al jaren kennen.

Ze wonen aan de innlet (zijarm van de oceaan, soort fjord) Was een leuk verhaal hoe het kwam dat hier alleen familie woont. De settler ( over-overgrootvader) een Ier die hier rond 1850 naartoe was geemigreerd had dit enorme stuk grond aan het water gekocht. Hij dacht er toen schatrijk van te worden, omdat de spoorrails er zou worden aangelegd. Helaas werden de rails aan de overkant gelegd.

Op dit prachtige gebied, een soort park staan nu 5 huizen en hierin wonen allemaal neven en nichten van de familie. De settler had nl. bepaald dat de grond nooit aan buitenstaanders verkocht mocht worden, alleen familieleden. De grond moet nu ettelijke miljoenen waard zijn als je kijkt wat de huizen in de omgeving kosten.

Na de thee met zelfgebakken koekjes gingen we varen met de boot van Wally.

Hij had fuiken uitstaan in de innlet en we gingen kijken of er krab inzat.

Inderdaad er zaten krabben in, maar ze waren ondermaats dus hij zette ze terug. Wij vonden het niet erg dat ze te klein waren want wij zijn niet zo'n liefhebbers. Het boottochtje was wel erg leuk omdat we ook nog zeehonden zagen liggen op de zandbanken.

Volgens de mensen hier is oktober de laatste redelijke maand wat het weer betreft. Het regenseizoen komt eraan en dat schijnt niet mis te zijn, dus elke droge dag gaan wij er opuit.

De weerdeskundigen hebben zelfs voorspeld dat de koudste winter allertijden eraan komt.

Van de week zijn we op en neer naar Whistler geweest. Whistler was op de winterspelen de skilocatie waar ook het schansspringen was. De rit ernaar toe was magnifiek. Het was helder, dus we zagen de bergen met hun toppen in volle glorie. Een prachtige weg, heel breed langs het water.

Het plaatsje Whistler lag schitterend maar bestaat alleen uit winkels, hotels en appartementen.

De Olympische ringen herinneren nog aan de winterspelen.

Vanmorgen scheen de zon weer boven de bergen. De rest van de lucht is dan zwaarbewolkt maar het weer wordt dan steeds beter.

We reden naar Noord-Vancouver over de highway naar het Lynn Canyonpark bij de Mount Seymour. Wandelpaden langs hoge ceders en uitzichten op watervallen. Ook de Suspensionbridge, een 80 m. hoge hangbrug hangt over de prachtige Lynncreek, hier wordt door iedereen druk gefotografeerd.

s'Zomers kan hier in het ijskoude water gezwommen worden.

Hierna bezochten we de Capilano Salmon Hatchery, een viskwekerij. Hier werd alles uitgelegd over de levenscyclus van de zalmen. Er zijn 4 soorten zalm die tussen juni en oktober van de grote oceaan naar hun geboorteplaats zwemmen om daar te paaien en dan te sterven.

Hier kon je mooi zien hoe de zalmen omhoog springen de waterval op. Ongelofelijk om dat eens te zien. Er was een glazen plaat gemaakt bij de waterval zodat je ze kon zien. Nooit geweten dat zalmen zo groot worden. Tot wel 80 cm lang en 25 kg zwaar.

Wat we ook niet wisten is dat er hier zoveel Aziaten wonen. Koreanen, Chinezen, Japanners, wij zien het verschil toch niet, maar er wonen er enorm veel, ze hebben zelfs hun eigen televisiezender.

Wat voor ons wel leuk is want we hebben deze week al Japans, Vietnamees en Thais gegeten.

Uit eten gaan is vrij prijzig net als bij ons, maar Aziatisch lunchen is heerlijk en zeer betaalbaar.

Drankjes erbij bestellen doet niemand, je krijgt overal thee bij geserveerd.

We zijn al heel aardig gewend, wat gaat dat snel. Binnen een week weet je alles al te vinden.

Canada here we come!

Wie had dat nou gedacht, 6 maanden op reis met de Enjoy, 2 weken in Nederland zwervend van ons huis naar camping en parkeerterrein en dan weer 4 maanden naar Canada.

Het was fijn om weer even in het Brabantse te zijn en te zien dat het goed gaat met pa en Nelly en Anne-Marie en Cor. Het was heel gezellig om weer met vrienden om de tafel te zitten en als vanouds bij te kletsen met Hollandse pot en een lekker glas wijn. Ton en Pierre blijven nog een tijdje in ons huis, dus daar hoeven we ons ook al geen zorgen om te maken.

De Enjoy staat weer keurig op z'n pootjes bij Anton in de stalling en kan aan z'n winterslaap beginnen.

Bedankt fijne kar dat je ons al die tijd de wereld hebt laten zien zonder een enkel probleem!

Daar gaan we weer. Na een lekkere lunch brachten Anne-Marie en Cor ons naar de trein in Helmond waar we weer voor een hele winter afscheid namen.

Vrij omslachtig met de trein naar Dusseldorf, wel 5 keer overgestapt en daarna met de shuttle naar ons hotel in Ratingen niet ver van de luchthaven.

De volgende ochtend vlogen we met British Airways naar Heathrow waar we op de geheel vernieuwde luchthaven weer uitgebreid gechecked werden.

De vlucht naar Vancouver duurde 10 uur. We hadden prima plaatsen naast een Canadees echtpaar wat ook in Coquitlam had gewoond. (wordt onze nieuwe tijdelijke woonplaats)

Op de luchthaven die helemaal vernieuwd was voor de Olympische winterspelen stond onze bagage al klaar, dus konden we meteen door naar Coquitlam met een aardige Sikh als taxichauffeur.

Vancouver heeft na India de grootste Sikhgemeenschap van de wereld.

Daar sta je dan s'avonds in het donker in een wijk voor een enorm groot huis met de sleutel.

Toch wel heel vreemd om de deur open te maken. Je verwacht ieder moment een politieagent die je in je kraag grijpt.

De volgende morgen als het licht wordt zie je eigenlijk pas waar je terecht bent gekomen.

Het huis en de omgeving waren nog veel mooier dan op de foto's.

Vanuit je bed kijk je op de Coast Mountains waarvan de toppen al besneeuwd zijn.

We wonen hier op een heuvel met een grandioos uitzicht, als het helder is van wel 16 km.

Prachtige enorme badkamer, met een bad met whirlpool en een grote douche met glazen deuren.

Verder een inloopkast en nog verschillende slaapkamers met een eigen badkamer.

Een van de mooiste dingen van het huis is de dubbele voordeur met een grote hal en een trap met vide. (die zie je in de film ook vaak). Wij voelen ons dan ook helemaal Sue Ellen en Bobby uit Dallas.

Beneden is een enorme keuken met kookeiland en 2 huiskamers met gezellige gashaarden.

Het huis heeft 3 verdiepingen. Op de parterre is het kantoor en de berging.

Aan de huiskamer en aan de slaapkamers grenzen balkons en helemaal beneden is de tuin.

Onze auto is een Dodge Caravan. Rijdt heerlijk, fijne stoelen en een hele grote voorruit.

Het eerste wat ons opviel is dat hier 3 maal zoveel water uit de kraan komt en de wc wordt doorgespoeld met zoveel water dat je je schaamt om door te trekken.

Hier moet nog veel gebeuren voor de mensen eens na gaan denken over hun leefgewoonten.

Dit huis heeft verwarming met roosters in de vloer. Je kunt de roosters dicht doen in kamers die je niet gebruikt, maar het huis wordt toch helemaal verwarmd want er zitten beneden geen deuren die de zaak afsluiten. Ook de oven is zo groot dat je er wel 2 kalkoenen tegelijk in kunt braden.

Al met al deze mensen gebruiken energie en water alsof het niks kost.

Eerst maar eens even naar de supermarkt om de reuzenkoelkast te vullen. Nou dat valt even tegen, alles is hier te koop (in reuzenverpakkingen) alleen de prijzen zijn pittig.

Maar meteen pasjes gevraagd voor korting, dat scheelt al weer ettelijke dollars.

Ook wijn en bier zijn zeer prijzig, en worden in aparte liquorstores verkocht, niet in de supermarkt.

Valt niet mee om een jetlag van 9 uur kwijt te raken, het is hier 9 uur vroeger dan bij jullie in Nederland, dus als jullie opstaan liggen wij nog in bed.

De eigenaars van dit huis hebben alles keurig achtergelaten. Zelfs een lijst met dagtrips ligt voor ons klaar. Ook met Wally (onze huishoudelijke hulp uit Hong Kong) die elke 14 dagen komt hebben we al kennisgemaakt. Heel grappige Chinese vrouw die niet alle letters kan uitspreken, dan kun je lachen!

Ze zegt b.v. I cleaned the reapingroom, de sl wordt een r.

In het volgende reisverhaal maken we kennis met Wally en Nancy de vrienden van onze huiseigenaar.