Dat de zalm een heel belangrijke rol speelt in de natuur van Canada daar zijn wij inmiddels wel achter.

De beren zijn voorlopig verdwenen van het toneel. Zij hebben hun buik rond gegeten aan de zalmen die terugkwamen naar hun geboortekreek en liggen nu te snurken in hun holen. Dat is mooi dan kunnen wij rustig wandelen in de natuur want het lijkt mij toch niet zo'n prettige ontmoeting.

Van de week zijn we richting Harrisonriver gereden. Zondag was daar een activiteit om te vieren dat de Eagles terugkwamen voor de winter. Omdat wij liever niet met al die mensen samen vogels kijken (want dan zien we niks) gingen we een dag later.

We vonden een schitterende golfclub aan de rivier met hoge bomen. Dit enorme perceel was van een familie, al 150 jaar. Hun woonhuis was nu Rowena's Inn waar je kunt highteaen, ernaast lag een heel gezellig restaurant waar we lunchten.

Het was waanzinnig koud, we hadden niet zo'n beste dag uitgezocht. Het was dik onder nul, geen zon en met een Poolwind die je de adem benam en tranen die over je wangen lopen, maar we hebben ze gezien. Zwanen, div. soorten eenden, zeearenden en andere enorme roofvogels zitten zalm te eten in de rivier of op je neer te kijken vanuit de hoge bomen. Wat een schitterende gezicht.

Omdat het de volgende dag zonnig was hebben we de reis nog een keer gemaakt. Dat scheelt toch wel veel als je meer licht hebt. Daar sta je dan tussen professionele fotografen met camera's met telelenzen om U tegen te zeggen. Maar ik ben niet ontevreden over het resultaat als je nagaat dat de afstand best behoorlijk is.

Wat ook een bijzondere activiteit was: het Fraser river discovery center in Vancouver.

De Fraserriver is een grote rivier die hier vlakbij stroomt en hierin komt nog steeds de Steur voor. (Ja inderdaad, die in Rusland wordt gevangen voor de kaviaar, hun eitjes)

Deze vis stamt al uit het Dinosaurustijdperk, kan 100 jaar worden en 6 meter lang.

Helaas ook hier weer milieuproblemen, al die giftige stoffen die in de Fraser komen komen ook in de Steur. Het bijzondere aan deze enorme vis was dat hij geen bek heeft maar een soort stofzuigbuis waar hij de bodem mee afzuigt op zoek naar voedsel.

Het is nu echt winter. In het oosten van Canada liggen de temperaturen al -25C en in British Columbia waar wij wonen was het van de week de koudste dag sinds mensenheugenis.

Zeer ongebruikelijk die kou zegt men. (hebben we dat niet eerder gehoord het afgelopen jaar als we in een land waren?)

Vanmorgen toen we opstonden lag er een aardig pak sneeuw. Omdat onze wijk op een heuvel ligt, moet je eerst naar beneden rijden en dat is aardig steil omlaag dus dat doen we maar effe niet.

Vorige week hebben we de eigenaren van dit huis Claus en Rosemary opgehaald van het vliegveld. Bijzonder aardige mensen die ons constant voorzien van tips, krantenknipsels voor uitjes enz.

Gisteravond zijn we met hun uit eten geweest in een typisch Frans restaurantje in Vancouver, was erg gezellig en lekker.

Wat eten betreft kun je hier je hart ophalen. In de supermarkten is natuurlijk alles te koop wat je maar kunt bedenken en daarnaast zijn er zoveel restaurants dat kiezen moeilijk wordt. (Thais, Vietnamees, Chinees, Kantonees, Japans, Koreaans, Mongools, Oekrains, Frans, Duits, Nederlandse pannenkoeken en veel Hamburgerzaken)

In het huis van Claus en Rosemary hangt veel Inüitkunst. Dit zijn prenten, houtsnijwerk, snijwerk in been, totempalen, gevlochten manden en maskers van stammen uit Canada die hier Aboriginals worden genoemd, dus de oorspronkelijke bewoners. Rosemary heeft ons er al veel over uitgelegd.

Wat weten wij toch weinig over dit deel van de wereld. Er zijn hier dan wel geen culturele bezienswaardigheden die ouder zijn dan 150 jaar maar hier wonen natuurlijk al vele eeuwen mensen zoals de Inüit (Eskimo, maar die naam mogen we niet meer gebruiken) en Indianen.

Er was een veiling in Vancouver met deze kunst en het was heel interessant om dat eens te bekijken, vooral voor de maskers werden hoge bedragen betaald en er was publiek uit de hele wereld.

Vanavond gaan we naar een fotovoorstelling over Marokko (Als we door de sneeuw kunnen) en morgenavond is er weer muziek in het koffiehuis.

Zaterdagmorgen brengt Rosemary ons naar het busstation in Vancouver waar de Greyhoundbus ons naar Seattle brengt. Hier worden wij opgewacht door een Amerikaans stel die ons hebben uitgenodigd voor een logeerpartij in hun huis ten oosten van Seattle.

Zij vieren die avond Thanksgiving (wat eigenlijk donderdag is) Dit schijnt in de VS zeer uitgebreid te worden gevierd. Er komen nog 6 mensen en als je het menu bekijkt wordt het een groot festijn.

Alleen de kalkoen weegt al 9 kg. Wat een belevenis om dit mee te mogen maken en wat een ongelofelijke gastvrijheid om wildvreemde mensen (wij) hiervoor uit te nodigen.

De mensen zijn hier zo aardig en gastvrij dat je er soms stil van wordt. Daar kunnen wij Nederlanders nog wat van leren.

Zo wordt de Pasakker nog internationaal, want al die mensen komen misschien ook weer eens naar Someren.......