Afgelopen zaterdagmiddag waren we uitgenodigd bij Wally en Nancy. Werkten beide in het onderwijs.

Wally was eigenlijk al jaren met pensioen maar was teruggevraagd op school omdat er een tekort aan begeleiders was. Heel aardige mensen die je als wildvreemde ontvangen of ze je al jaren kennen.

Ze wonen aan de innlet (zijarm van de oceaan, soort fjord) Was een leuk verhaal hoe het kwam dat hier alleen familie woont. De settler ( over-overgrootvader) een Ier die hier rond 1850 naartoe was geemigreerd had dit enorme stuk grond aan het water gekocht. Hij dacht er toen schatrijk van te worden, omdat de spoorrails er zou worden aangelegd. Helaas werden de rails aan de overkant gelegd.

Op dit prachtige gebied, een soort park staan nu 5 huizen en hierin wonen allemaal neven en nichten van de familie. De settler had nl. bepaald dat de grond nooit aan buitenstaanders verkocht mocht worden, alleen familieleden. De grond moet nu ettelijke miljoenen waard zijn als je kijkt wat de huizen in de omgeving kosten.

Na de thee met zelfgebakken koekjes gingen we varen met de boot van Wally.

Hij had fuiken uitstaan in de innlet en we gingen kijken of er krab inzat.

Inderdaad er zaten krabben in, maar ze waren ondermaats dus hij zette ze terug. Wij vonden het niet erg dat ze te klein waren want wij zijn niet zo'n liefhebbers. Het boottochtje was wel erg leuk omdat we ook nog zeehonden zagen liggen op de zandbanken.

Volgens de mensen hier is oktober de laatste redelijke maand wat het weer betreft. Het regenseizoen komt eraan en dat schijnt niet mis te zijn, dus elke droge dag gaan wij er opuit.

De weerdeskundigen hebben zelfs voorspeld dat de koudste winter allertijden eraan komt.

Van de week zijn we op en neer naar Whistler geweest. Whistler was op de winterspelen de skilocatie waar ook het schansspringen was. De rit ernaar toe was magnifiek. Het was helder, dus we zagen de bergen met hun toppen in volle glorie. Een prachtige weg, heel breed langs het water.

Het plaatsje Whistler lag schitterend maar bestaat alleen uit winkels, hotels en appartementen.

De Olympische ringen herinneren nog aan de winterspelen.

Vanmorgen scheen de zon weer boven de bergen. De rest van de lucht is dan zwaarbewolkt maar het weer wordt dan steeds beter.

We reden naar Noord-Vancouver over de highway naar het Lynn Canyonpark bij de Mount Seymour. Wandelpaden langs hoge ceders en uitzichten op watervallen. Ook de Suspensionbridge, een 80 m. hoge hangbrug hangt over de prachtige Lynncreek, hier wordt door iedereen druk gefotografeerd.

s'Zomers kan hier in het ijskoude water gezwommen worden.

Hierna bezochten we de Capilano Salmon Hatchery, een viskwekerij. Hier werd alles uitgelegd over de levenscyclus van de zalmen. Er zijn 4 soorten zalm die tussen juni en oktober van de grote oceaan naar hun geboorteplaats zwemmen om daar te paaien en dan te sterven.

Hier kon je mooi zien hoe de zalmen omhoog springen de waterval op. Ongelofelijk om dat eens te zien. Er was een glazen plaat gemaakt bij de waterval zodat je ze kon zien. Nooit geweten dat zalmen zo groot worden. Tot wel 80 cm lang en 25 kg zwaar.

Wat we ook niet wisten is dat er hier zoveel Aziaten wonen. Koreanen, Chinezen, Japanners, wij zien het verschil toch niet, maar er wonen er enorm veel, ze hebben zelfs hun eigen televisiezender.

Wat voor ons wel leuk is want we hebben deze week al Japans, Vietnamees en Thais gegeten.

Uit eten gaan is vrij prijzig net als bij ons, maar Aziatisch lunchen is heerlijk en zeer betaalbaar.

Drankjes erbij bestellen doet niemand, je krijgt overal thee bij geserveerd.

We zijn al heel aardig gewend, wat gaat dat snel. Binnen een week weet je alles al te vinden.